యు. ఎస్. L1 B వీసా ఇంటర్వ్యు - 25th Feb, 2009

ఫిబ్రవరీ చివరి వారంలో నేను యు. ఎస్. L1 B వీసా ఇంటర్వ్యు కోసం నేను చెన్నై కి వెళ్ళాను. అప్పుడు జరిగిన విషయాలను మీ ముందుంచుతున్నాను. ముందుగా 25th Feb, 2009 నాటి సంగతులు చెబుతాను. 26th Feb, 2009 నాటి సంగతులు మరో టపాలో.
పదింటికి ఆఫీస్ చేరుకున్నాను. నేను 23, ఫిబ్రవరీ రోజు నుండి కొత్త ప్రాజెక్ట్ లో పని చేస్తున్నాను. ప్రస్తుతం ఆ ప్రాజెక్ట్ కు సంబంధించి నాలెడ్జ్ ట్రాన్స్ ఫర్ అవుతుంది.యు. ఎస్. L1 B వీసా ఇంటర్వ్యు కోసం నేను చెన్నై కి ఈ రోజు సాయంత్రం 5 గంటల 20 నిముషాల జెట్ ఎయిర్ వేస్ ఫ్లైట్ ఎక్కాలి. 'మేరు కాబ్స్' కి నిన్ననే ఫోన్ చేసి ఆఫీస్ కి రెండింటికి రమ్మని చెప్పాను. రూం కి వెళ్ళి అక్కడి నుండి శంషాబాద్ కి వెళ్ళాలి. సరిగ్గా రెండింటికి కాబ్ డ్రైవర్ వచ్చి కాల్ చేసాడు. లంచ్ చేయకుండా, ఒక పన్నీర్ పఫ్ , ఒక బాదం మిల్క్ తీసుకున్నాను. మా కొలీగ్ సంతోష్ కూడా నాతో పాటుగా విసా ఇంటర్వ్యు కి వస్తున్నాడు. ముందు మాధాపుర్ లో తన రూం కి వెళ్ళాం. తను రెడీ అయ్యేలోపు నేను పఫ్, బాదం మిల్క్ లతో లంచ్ అయ్యింది అనిపించాను. ఆ తరువాత మా రూం కి వెళ్ళాం. పది నిముషాల్లో నేను రెడీ అయ్యాను. మూడింటికి కొండాపూర్ నుండి శంషాబాద్ కి బయలుదేరాము.
గతం లో ఫ్లైట్ లో వెళ్తున్నానంటే ఏదో ఎగ్జైట్మెంట్ ఉండేది. ఈసారి మాత్రం అలాంటిది ఏమీ లేదు. వారం క్రితం యు. ఎస్. వీసా ఇంటర్వ్యు కోసం మా కంపనీలో ఒక చిన్న సెషన్ పెట్టారు , వీసా ఆఫీసర్ అడిగే ప్రశ్నలకు ఎలా సమాధానలివ్వాలి అని. ఆ సెషన్ తరువాత అనుకున్నాను ఒక గంట సమయం తీసుకొని ప్రిపేర్ అవ్వాలి అని కాని అప్పటి నా ప్రాజెక్ట్ పని వల్ల అది వీలు పడలేదు. కాసేపు అయ్యాక ఇంటికి ఫోన్ చేసాను. ఆ తరువాత చెన్నై లో ప్రముఖ కంపనీల్లో పని చేస్తున్న నా డిగ్రీ ఫ్రెండ్ రంజిత్ కి ఫోన్ చేసాను రాత్రి కి వీలైతే కలుద్దామని, అలాగే నా స్కూల్ ఫ్రెండ్ నాగరాజు కి కూడా. నలభై ఐదు నిముషాలకి ఎయిర్ పోర్ట్ చేరుకున్నాము.
జెట్ ఎయిర్ వేస్ కౌంటర్ వద్ద మా ఈ-టికెట్ మరియు ఫోటో ఐడెంటిటీ చూపెట్టి బోర్డింగ్ పాస్ తీసుకొని అక్కడే కూర్చున్నాము. సంతోష్ కాసేపు ఇంటర్వ్యూ కి ప్రిపేర్ అవుతానని అన్నాడు, నేను మాత్రం అక్కడే ఉన్న ల్యాండ్ మార్క్ షాపులో కాసేపు టైం పాస్ చేసాను. 4 గంటల 40 నిముషాలకి లోపలికి వెళ్దాము అనుకున్నాము, కాని అప్పటికే టైం ఐదు కావచ్చింది. ఇక కాస్త పరుగులాంటి నడకతో (నా నడక పరుగులాగే ఉంటుందంటారు నా మిత్రులు) లోపలికి వెళ్ళాము. మేము అలా బయలు దేరుతుండగా నాకు మా పేర్లు అనౌన్సుమెంట్ లో వినిపించాయి. ఎదో సినిమాల్లో ఇలా వినిపిస్తాయి అనుకునే వాడిని మొత్తనికి కాసేపు మా పేర్లు ఎయిర్ పోర్ట్ లో వినిపించాయన్నమాట. ఐతే అది మా ఇద్దరికి ఆఖరి కాల్ అన్నమాట. మేము మరొక్క నిముషం ఆలస్యం చేసినా ఇంక ఫ్లైట్ మిస్సయ్యే వాళ్ళము. మొత్తానికి మాతో పాటు మరోకతని పేరు కూడా పిలిచారు. మేము అక్కడికి వెళ్ళగానే ఒక లేడీ మా బోర్డింగ్ పాస్ చెక్ చేసి మాకు ఒక గేట్ వైపు వెళ్ళమని చెప్పింది. మరో జెంటిల్ మెన్ వాకీ టాకీ లో 'పాసెంజర్స్ ఫౌండ్ ' అని సందేశమిచ్చాడు. గేట్ కి అవతల వైపు ఒక బస్ వుంది అందులో మేము ముగ్గురం (అంటే మిస్సైన వాళ్ళామన్నమాట) ఎక్కాము. ఆ ఇద్దరి హడావిడి చూస్తుంటే నాకు ఆదిత్య 369 సినెమాలో బాలకృష్ణ, మోహిని, సుత్తివేలు కాల యంత్రం (టైం మిషన్) లో భవిష్యత్తులోకి వెళ్ళాక శుభలేక సుధాకర్ చేసే హడావిడి గుర్తుకొచ్చింది.ఫ్లైట్ ఎక్కే ముందు ఎయిర్ హోస్టెస్ 'గుడ్ ఈవినింగ్ సర్! హావ్ యే ప్లెజెంట్ జర్నీ' అంది నవ్వు పులుముకున్న మోముతో.
నా సీటు విండో పక్కన, నా పక్క సీటు సంతోష్ కు. ఫ్లైట్లో ఎలా వుండాలో, ఏం జాగర్త్తలు తీసుకోవాలో అంటూ ఒక ఎయిర్ హోస్టెస్ మరో ఎయిర్ హోస్టెస్ వచ్చి అందరిని ఫుడ్ ప్రిఫరెన్స్ అడిగి తెలుసుకుంది. నేను నాన్-వెజ్ అని సంతోష్ వెజ్ అని చెప్పాము. మేము మాట్లాడు కుంటున్నాము. ఫ్లైట్ టేక్ ఆఫ్ అప్పుడు, ల్యాండ్ అయ్యేటప్పుడు తనకు కొంచం భయం గా అనిపిస్తుందని చెప్పి నాకెలా ఉంటుంది అని అడిగాడు. నాకు మాత్రం ఎమీ భయం లేదు అని చెప్పాను. ఇంకాసేపట్లో ఫ్లైట్ టేక్ ఆఫ్ అవుతుంది అందుకే సంతోష్ కి ఏమి కాదు అంటు గతం లో నేను బెంగళూర్ లో మిత్రులతో శివసముద్రం లో వెళ్ళినప్పటి సంగతి చెప్పాను. ఈలోపు ఫ్లైట్ టేక్ ఆఫ్ అయ్యింది. నాకెలా ఉంది అంటే 'గాల్లో తేలినట్టుంది ' సంతోష్ కి మాత్రం 'గుండె జారినట్టుం 'దేమో. కిటికీలోంచి కిందకి చూస్తున్నాను, కింద బొమ్మల కే బొమ్మరిల్లు లాగ ఇల్లు ఇంకా కనిపిస్తున్నాయి, పక్కన మబ్బులు. నాకు 'దూరాన నీలి మేఘాలు, నాలోన కొత్త భావాలూ అంటూ ఒక కథనాయిక పాడిన పాట గుర్తుకొచ్చింది. దూరాన ఉంటేనే అని భావాలైతే మరి ఇంత దగ్గరగా ఉంటే?
ఎయిర్ హోస్టెస్ వచ్చి అందరికి ఫుడ్ సర్వ్ చేస్తుంది. నాన్-వెజ్ అని చెప్పను కదా నాకు రెండు డబల్ రోటీ ఇచ్చి వాటితో చికెన్ కీమా లాంటిది ఇచ్చారు, తింటున్నాను, ఎలా వుంది అని అడిగాడు సంతోష్ 'చెత్తగా ఉంది ' అన్నాను నువ్వు నాకు నచ్చావ్ చిత్రంలో ఎమ్మెస్ లా. ఈ లోపు ఎయిర్ హోస్టెస్ వచ్చి కాఫీ కాని టీ కాని కావాలా అని అడిగింది. నాకు కాఫీ, టీ అలవాటు లేదు. పాలు మాత్రం తాగుతాను. కాబట్టి నేను వద్దన్నాను. సంతోష్ కాఫీ కావాలని అన్నాడు, కాఫీ ఐపోయింది అని మళ్ళీ తీసువస్తానని ఆమె వెళ్ళిపోయింది. 'ఇంత ఎత్తులో ఉండి ఇదివరకు టీ తాగాను, ఈ సారి కాఫీ తాగాలనుకుంటున్నాను ' అన్నాడు. నేను ఇంకా కష్టంగా తింటూనే ఉన్నాను. ఆమె వచ్చి కాఫీ ఇచ్చి నన్ను అడిగింది. నేను కాఫీ అన్నాను, ఈలోగా అది బాగాలేదని సంతోష్ చెప్పాడు నేను వెంటనే కాఫీ వద్దు టీ కావాలని చెప్పాను, కాస్త నవ్వుతూనే అలాగే చూస్తూ తెస్తానని వెళ్ళింది. అవును మరి ముందు అడిగినప్పుడు వద్దన్నాను తరువాత కావాలన్నాను మళ్ళీ వేరేది అడిగాను. మేము నవ్వుకున్నాము. నేను తినటం పూర్తి చేసాను. మళ్ళీ నాకు కళ్యాణ రాముడు చిత్రంలో హాస్య సన్నివేషం గుర్తొచ్చి ఇంకాసేపు నవ్వుకున్నాను. ఈ లోపు టీ తీసుకొచ్చి నాకు ఇచ్చింది, అందులో చక్కెర కలుపుకొని తాగాను, అంత బాగోలేదు, ఇంక ఒక్క సారి కళ్ళు మూసుకొని ఒక్క గుటకలో తాగేసాను.
మేము కూర్చున్నవైపు కాక మరో వైపు సూర్యుడు నన్ను పిలుస్తున్నట్టుగా కిరణాల్ని నా కళ్ళకు కొడుతుంటే అటు చూశాను. చిన్నప్పుడూ ఎందుకో గుర్తులేదు కాని సుర్యుణ్ణి తదేకంగా చూసేవాడిని. అలా చూశాక కాసేపటికి సూర్యుడు గుండ్రంగా , ఆ వెలుగు కిరణాలు చుట్టూ అత్భుతంగా కనిపిస్తుంది, ఇంక మన చుట్టూ ఎమీ కనపడదు. ఇప్పుడు కూడా అలాగే చూద్దామనుకున్నాను కాని తన షిఫ్ట్ ఐపోయింది అన్నట్టుగా ఇంక అస్తమించనున్నాడు, ఆ దృష్యం చాలా బగుంది.
అంతకు ముందు నుండి ఫ్లైట్లో ఏవో హిందీపాటల సంగీతం వినిపిస్తూనే ఉంది కాని ఇప్పుడు ఒక మధురమైన పాట సంగీతం వినిపిస్తుంది. ఆ పాట అమితాబ్, రేఖ నటించిన సిల్ సిలే చిత్రం లో, కిషోర్ కుమార్ గారు, లతా మంగేష్కర్ గారు పాడిన 'దేఖ ఏక్ ఖ్వాబ్ తో యె సిల్సిలే హువే' పాట. ఆ పాటని వింటూ ఉండగానే, అనౌన్సుమెంట్ వినిపించింది. 'వెల్కం టూ చెన్నై ' అని. కిటికీ లోంచి చూసాను 'కామరాజ్ ఎయిపోర్ట్ ' అని కనిపించింది. ఫ్లైట్ ఆగాక దిగి జెట్ ఎయిస్ వేస్ బస్ ఎక్కి బయటికి వచ్చాము. గాల్లో తేమ ఎక్కువగా ఉన్నది. అక్కడ ఒక డ్రైవర్ Santosh and Vamshidhar అని ఒక బోర్డ్ పట్టు కొని ఉన్నాడు. ఆహా మన పేరు కూడా ఇలా పట్టుకుని మనకోసం ఉంటారని అనుకోలేదు. ఇదే అంటూ సంతోష్ కూడా నవ్వాడు. తన దగ్గరికి వెళ్ళి మేమే అని చెప్పాము. మమ్మల్ని కారు దగ్గరకు తీసుకు వెళ్ళాడు. అది టయోట కారు (నాకు కార్ల గురించి తెలియదు, అది యే మాడల్ కారో కాని చాలా రాయల్ గా ఉంది). ఇద్దరం కారెక్కి మాకు రూం కేటయించిన హోటల్ కి బయలు దేరాము. వెళ్తూ ఉండగా, ఇంటికి ఫోన్ చేసాను, అలాగే చెన్నైలోని నా మిత్రులకి ఫోన్ చేసి వీలైతే కలవమని చెప్పాను. ఎయిర్ పోర్ట్ నుండి ట్రైడెంట్ హోటల్ కి పన్నెండు నిముషాల ప్రయాణం.
హోటల్ బాగుంది. రిసెప్షన్ దగ్గర చెక్ ఇన్ ఫార్మాలిటీస్ పూర్తి చేసుకున్నాము. నాకు 160 వ గది, సంతోష్ కి 162 వ గది తాళాలు ఇచ్చరు. గదులు చాలా చాలా బాగున్నాయి. రూం కి వెళ్ళి ఫ్రెష్ అయ్యక రేపటి ఇంటర్వ్యూకి ప్రెపర్ అవుదామని ఎం ప్రష్నలడుగుతారో అనుకొని అవి లిస్ట్ చేసాము. ఒక సారి అలా బయటకి వెళ్దామని బయలు దేరుతూ మళ్ళీ మా మిత్రులకి ఫోన్ చేసాను, కాని ఆఫీస్ పని వల్ల ఇంకా ఆఫీస్ లోనే ఉన్నరు, నేను వీలైతే రేపు కలుద్దాము అని చెప్పాను. ఆ తరువాత అక్కడ చుట్టు ప్రక్కల తినడానికి ఎదైనా హోటల్ ఉంటుందేమో నని చూసాము కాని దొరకలేదు, అలా ఒక పావుగంట నడిచాక ఒక చిన్న హోటల్ కనిపించింది. ఒక ప్లేట్ ఇడ్లీ , ఒక మసాల దోస అని చెప్పము, అవి లేవు , ఆనియన్ దోస ఉందన్నాదు, సరే రెండు తెమ్మని చెప్పాను. ఎదో తమిళ్ పాట వినిపిస్తుంది రేడియోలో, సంగీతం బాగుంది. ఈ లోగా దోస పట్టుకు వచ్చడు దానికి ఆలు కుర్మా ఇచ్చాడు, నేను చట్నీ అడిగే సరికి టమాటో చట్నీ ఇచ్చాడు. ఇక తినడాం మొదలెట్టను. అది అంతగా రుచించలేదు. ఆకలి రుచెరుగదంటారు కదా. నాకు అలా ఎమి లేదు రుచిగా ఉంటేనే ఒక ముద్ద ఎక్కువగ తింటాను. ఇంతలో ప్రశాంత్, రోజా నటించిన చామంతి చిత్రం ళో గాన గంధర్వుడు మన బాలు గారు పాడిన 'ఇదే రాజయోగం' పాట సంగీతం వినిపించింది. పాట మొదలయ్యింది తమిళ్ లో ఆ పాటని మన మనో పాడాడు, ఆ మధురమైన పాటని వింటూ దోస తిన్నాక, డబ్బులు ఇచ్చి హోటల్ వైపు నడిచాము.
హోటల్ చేరుకున్నాక మరో అరగంట ప్రిపేర్ అయ్యాం. ఇంక గుడ్ నైట్ చెప్పుకొని నిద్రకుపక్రమించాము.